Kanbağı Serisi/ Adrian'ın Kayıp Bölümü

İşte Kanbağı Serisi hayranları için Richelle Mead'ten özel bir bölüm!!!!

Adrian Ivashkov iyi bir yirmi birinci doğum günü geçirmiyordu.
Koduğumun yasal içki yaşı onun için pek de büyük bir olay değildi; on üç yaşından beri ailesinin likör dolabından içki aşırıyordu. Uzun zaman önce aşırması bile gerekmiyordu. Cazibe ve sosyal konum hemen her barda ona içki verilmesini sağlıyordu - vampir veya insan. Bu, dün gece kesin olarak doğrulanmıştı, yaşadığı akşamdan kalmalıkla yargılanıyordu. Dün de bir tane yaşamıştı. Ondan önceki gün de. Hatta Adrian, geçen hafta boyunca sıvı diyeti yaptığından emindi. Bir içki mahmurluğunun nerede başlayıp diğerinin nerede bittiğini anlamak gittikçe zorlaşıyordu.
Elbette ki 'sıvı diyeti'nin bir parçası da kandı. Hayatta kalmak için buna ihtiyacı vardı ve işin aslı, içki mahmurluğuna iyi geliyordu. Şey, bir bakıma. Şu anda ailesinin konağının dışında yürüyüş yapıyordu; batan güneşin son ışıkları fazlaca hassas gözlerine çarpıp kafatasının arkasındaki baş ağrısını tetikleyince irkildi. Saat kaçtı? Yedi? Sekiz? Kaçsa kaçtı, geç uyumuştu ki bu ona iyi gelmişti. Işık çok yakında gitmiş olacak ve besleyicilerin orada bir kaç kişi olacaktı. Adrian, diğerlerinin onun hakkında ne düşündüğünü önemsemeyi bırakalı uzun zaman olmuştu ama bu, son zamanlarda çok fazla karşılaştığı hor görme ve acıma karışımı bakışlarla yüzleşmek istediği anlamına gelmezdi.

Geç kalmak aynı zamanda, ebeveynleri gitmeden önce onlarla karşılaşmak zorunda olmadığı anlamına da geliyordu. Her halükarda onlarla konuşmakla pek ilgilenmiyordu - özellikle de babasıyla - ve annesi için yalancı şahitlik yapmak ve bir şeyler çalmak için kesinlikle gününde değildi. Adrian'ın annesi için endişelendiğinden değil. Lady Daniella Ivashkov hücrenin içini görmezdi. Para veya belki toplum hizmeti cezası alırdı. Sosyal konumu onu bundan hiçbir şeyin yapamayacağı kadar korurdu ve gerçekten de son zamanlarda etrafta çok fazla cinayet ve yasaya aykırı olaylar olmuştu, onun suçları endişelenmeleri gereken en son şeydi. Moroi Kraliyet Sarayı'nın kalbini oluşturan geniş, bakımlı çimlerin üstünden yürürken Adrian bir şey yapamasa da annesi bugün doğum günü olduğunu hala hatırlıyor mudur diye merak ediyordu. Genellikle (önemli tarihleri randevu defterine titizlikle yazıyor olduğu için) hatırlardı ve yüce bir tavırla kendisine 'iyi bir şey seçmesini' söylerdi. Sonra her zaman sert bir sesle ona iyi dileklerini sunmasının ardından Adrian'ın hayatını nasıl yoluna koyacağı hakkında konferans veren babasını hatırlatırdı.
Buna karşın Tatiana Hala asla ona konferans vermemişti. Uyarı olmaksızın her yıl doğum gününü hatırlar ve her zaman eliyle seçtiği hediyeyi verirdi. Moroi Kraliçesi olarak hiçbir zaman kişisel olarak hediye alışverişine çıkmazdı elbette ama uşaklarına ona nasıl bir hediye vermek istediği hakkında kesin talimatlar verirdi. Armağanları kullanıma elverişli olmakla beraber pahalı ve sevimliydi. "Tıpkı senin gibi," diyerek takılmıştı bir defasında. Geçen yıl, yakut kaplamalı kol düğmeleri vermişti. O günü anımsıyordu; Adrian kaşlarını çatarak o düğmelerin şimdi nerede olduğunu merak etti. Onları takmayı hiç beklememişti ve önemsememişti. Ama o zamanlar halasının ölmesini de beklemiyordu.
Onları sonra sonra bulacağına karar verdi. Besleyicilerden kan aldıktan sonra. Ve bir içkiden sonra tabii ki, ve üstelik, bunun özel bir gün olduğunu bilmesi gereken tek kişinin, eğer hala hayattaysa, şerefine kadeh kaldırma borçluydu.
"Mutlu yıllar."
Adrian aniden duraksadı. Kelimeler yumuşak ve sıradandı, tereddütle söylenmişti, ama vampir kulakları tarafından kolayca ayırt edilmişti. Yavaşça döndü ve utangaç bir tavırla arkasında duran Jill Mastrano'yu buldu. Yaşına göre uzundu - on beşti, eğer doğru hatırlıyorsa - ve uzuvlarını onu daha da toy ve uzun gösteren belli belirsiz bir zarafetle yönetiyordu. Saçları uzun bir yığındı, açık kahverengi buklelerden oluşuyordu ve gerginlikle onu izleyen gözleri parlak yeşildi.
"Küçük Jill," dedi yüzüne artık ikinci doğası gibi gelen bir gülümseme yerleştirerek, ne kadar sinirli hissettiğinin veya başının ne kadar zonkladığının bir önemi yoktu. Ayaklarını ona doğru sürüdü, batı göğünü büyük ölçüde kapatan elma ağacının gölgesine ilerledi. "Dünyadan kiminle konuşuyorsun?"
"Seninle," dedi. Yüzüde ufak bir gülümseme belirdi ve utangaçlığının bir kısmı yatıştı. "Saklama. Günün ne olduğunu biliyorum."
"Seni bu kadar emin kılan ne? Daha mı yaşlı görünüyorum? Bu söylenebilecek en ama en zalimce şey. Şimdi de bana saçlarımın beyazlayacağını söyleyeceksin. Sen bir kalp kırıcısın, Mastrano. Gerçek bir kalp kırıcı."
Adrian gitmek için can atıyordu. Besleyiciler onu çağırıyordu, bedeni sıcaklık ve insan kanının tuzlu tadı için can atıyordu. Sonrasında - viski. Evet. Sonradan istediği buydu. Ama Jill, son zamanlarda deli olmadığı nadir -çok nadir- insanlardan biriydi ve başka kimse bilmediği halde nasıl olup da onun doğum günü olduğunu bildiğini merak etmişti. Cebine uzandı, çakmağıyla beraber paketinden bir sigara çıkardı, bir zaafın diğerini gidereceğini umuyordu.
'Kalp kırıcı' sözcüğünden sonra Jill'in soluk teni parlak pembeye döndü. Bunu söylememesi gerektiğinin farkına vardı. Habersiz değildi. Bir süredir Jill'in ona ilgi duyduğunu biliyordu, hiçbir şey olmayınca bunu atlattığını ummuştu. Adrian'ın geçmediği sadece çok az çizgi vardı. On beş yaşındaki kızlar bunlardan biriydi. Onu cesaretlendirmemeliydi. Eski takma adı Jailbait'i kullanmayı bırakmayı bile denemişti. Yine de, bilinçsiz bir alışkanlıkla flört ediyor ve ona sokuluyordu.
"Sen söyledin." diye açıkladı Jill. "Tüm grubumuza söyledin. Uzun zaman önce. St. Vladimir'deyken. Bir gün takılıyorduk. Elimde bir burç kitabı vardı ve herkesinkine bakıyordum. Sen bir Aslan'sın. Sempatik. Gösterişli. Kendinden emin. Küs-"
Jill aniden dudaklarını ısırdı ve Adrian güldü. "Söyleyebilirsin. Küstah. Kendini beğenmiş bir ***."
"Hayır! Öyle olduğunu düşünmüyorum." dedi inatla, gözleri büyümüştü. "Hem de hiç. Demek istediğim, sadece bir avuç yıldız."
Sözcükleri içindeki tuhaf duygu karışımını coşturdu, hem iyi hem kötü. Onu böyle görmek güzeldi, eskiden olduğu gibi; masum, heyecanla dolup taşan, ipe sapa gelmez utangaç bir kız. Bunu son zamanlarda çok az görüyordu onda. En çok ilgisini çeken, grubun içinde onca kişi olmasına rağmen, doğum gününü hatırlayanın sadece Jill olduğuydu. Gurur okşayıcı. Üzücü.
"Pekâlâ," dedi, sigaradan uzun bir nefes çektikten sonra. "yıldızlar haklıydı ve sen de öyle. Bugün benim doğum günüm."
Jill'in gözlerinin içi parladı. "Parti verecek misin?"
Tam olarak aynı sıradan ve alaycı ifadesini dikkatle gizledi. "Aah, bunda özel olan ne var ki? Benim için her gün bir parti var. İnsanları gecenin bir vakti dışarı sürüklemenin bir anlamı yok."
Ayrıca arkadaşlarının bir şey yapamayacak kadar kafalarının meşgul olduğundan bahsetmenin de bir anlamı yoktu. Tatiana Hala, diye düşündü. Tatiana Hala beni akşam yemeği için dışarı çıkarırdı. Eğer gerçekten kutlamak isteseydi 'arkadaşlarını' -özellikle de bayan olanları- arayarak hazırlıksız yakalandığı bir partiden çok daha fazla zevk alabileceğini düşündü. Belki bu o kadar da kötü bir fikir değildi - ama Jill'in hassas duyguları için öyleydi.
"Bunun yanında," dedi ağırbaşlılıkla. "Bu gece sıcak bir randevun olduğuna iddiaya girerim, ha?"
Jill'in yüzünde bir şeyler yer değiştirdi, delicesine aşık, istekli ifadesi söndü. Gergin hali geri döndü ve Adrian kaşlarının kalktığını hissetti. Bu beklenmedikti.
"Bir randevun var!"
Jill yavaşça başın salladı. "Hayır. Öyle değil... o türden değil. L-Lissa ve ailemle yemek yiyeceğim." Dudakları ismi zor şekillendirmişti. "Benim, ımm, geleceğimi tartışacağız."
Kısa bir an için Adrian kendine, dünyada hayatı kendisininkinden daha berbat birinin olabileceği düşüncesini hesaba katma iznini verdi. Jill'in yüzü cesurdu, ama gözleri onu aldatıyordu. Bir ay önce Jill, ailesinin Michigan'daki evinde bir yaz tatili yapmıştı, St. Vladimir'deki ikinci sınıfa terfi etmeyi bekliyordu. Sonra, oldukça derine gömülmüş bir sırrı keşfetti - örtbas ettiği için Adrian'ın annesi en çok cezalandırılanlardan biriydi. Jill'in biyolojik babası kraliyet ailesindendi, hızla yok olan bir soyun parçası. Yıllar önce ölmüştü ve ondan başka geriye sadece bir kişi kalmıştı; Jill'in üvey kardeşi. Lissa Dragomir. Lissa Dragomir. Kraliçe Vasilisa olarak da bilinirdi. Sıfatı, Moroi kurallarına uygun olarak yakın zamanda seçilmişti.
Merakının dışında Adrian, Jill'in aurasını görebilme isteğiyle içinde yaşayan büyüyü çağırdı, ışık alanı canlılıkla kuşatılmıştı. Büyü ağır ağır geldi, dün geceki içki âleminin hüneriydi, ama her zaman yaptığı gibi telaş ve neşe getirdi. Her Moroi elemental bir çeşit sihir kullanırdı, temel olarak herkesçe bilinen dört çeşit vardı; ateş, su, toprak ve hava. Sadece 'şanslı' bir kaç kişi beşinci elemente sahipti; diğer elementlerden daha fazla alan sağlayan ruha. Ayrıca delilikle de sonuçlanırdı.
Jill'in aurasında bir şey saptayamayınca sönmüştü. Ruh üzerindeki kontrolü bugün iyi değildi. Bir dizi renk gösteriş yapıyordu, ama sessiz ve titrekti. Korku, diye tahmin etti. Gerginlik. Yüzünü okumasına hiçbir şey engel olamazdı. Sonya Karp, bir diğer ruh kullanıcısı, muhtemelen daha iyi tespit ederdi. Ona öğretmeye devam ediyordu, ama son zamanlarda öğrenme konusunda biraz sabırsızdı, hatta bazen ona karşı da. Sonya'nın neşeli tavrı ve yenilenmiş yaşam sevinci bile onun karanlık modlarıyla baş edememişti. Büyüyü kesti ve Jil'in aurası gözlerinin önünde soldu.
"Belki sen de gelebilirsin," dedi Jill aniden. Şevki yeniden başrole geçti ve sert ruh halinin yerini aldı. Sınırlarını aşmak konusunda çok endişeleniyordu. "Böylece, bir bakıma doğum günü partisi vermiş olursun."
Adrian kıkırdadı ve sigarasını yere atarak ayakkabısının ucuyla ezdi. "Kulağa pek de parti gibi gelmiyor. Daha çok aile toplantısı gibi geliyor."
"Ama diğerleri de orada olacak!" diye bağırdı Jill. "Ve Lissa bunu sorun etmez."
Hayır, muhtemelen Lissa yapmazdı. Fakat Jill'in diğer sözleri kafasının içine alarm işaretleri göndermişti. "Hangi diğerleri?"
"Pekâlâ, dediğim gibi, Lissa. Ebeveynlerim. Christian. Ro-"
Bir kez daha Jill, tehlikeli bir kelimeyi tamamlamadan kendini durdurmuştu, ama bu sefer çok geçti. İsmi zihninde ve kalbinde duydu, hançer gibi içine işlemişti. Rose. Koyu renk, delici gözlerin ve bir o kadar koyu renk saçların görüntüsü zihninde belirdi. Formunda, her şekilde güzel, gerginlikten çatırdayan bir vücut ve sunduğu tehlike.
Adrian el yordamıyla bir sigara aradı, aşağı bakıyordu; bu sayede Jill, aldığı nefesin titrediğini ya da hiç şüphesiz gözlerinin sergilediği keder ve öfkeyi göremezdi.
Rose.
Lissa neredeyse o da orada olmalıydı. Ve Rose neredeyse, 'o' da orada olmalıydı. Rose ve Dimitri Belikov çok nadir sarayda kalırlardı. Lissa'nın taç giyme töreninden beri Adrian, onlardan uzak durmak için dışarı çıkardı ve ikinci kez uzaklaşmak için koşardı. İlk seferinde, bir konsey toplantısında gardiyan olarak Lissa'ya eşlik ediyorlardı. Rose ve Dimitri neredeyse tek bir varlık gibi hareket ediyorlardı, sanki uyumlu bir kurt veya aslan çifti gibi, her ikisi de tedbirli ve ölümcüldü, etraflarını saran detayların veya insanların üzerinde çalışmışlar gibi.
İkinci seferince, Adrian onları görev dışında görmüştü. Onlar Adrian'ı fark etmemişlerdi. Birbirlerine sarılmış, güneşli bir günde dışarıda oturuyorlardı. Rose, Dimitri'ye dayanmış, Adrian'ın daha önce hiç görmediği - onunla çıktığı süre boyunca kesinlikle görmediği - anlam yüklü bir bakışla bakıyordu. Dimitri'yi güldüren, adamın katı yüz hatlarına bir gülümseme getiren bir şey söylemişti, Adrian'ın imkânsız olduğunu düşündüğü bir gülümseme. Adrian hala hangi manzaranın daha çok canını sıktığını bilmiyordu; resmi olan mı, sıradan olan mı?
Jill'e, Rose ve Dimitri'nin de olduğu yemekte başından sonuna kadar oturmaktansa, ona, elinde yapılacak yüzlerce diğer şeyin olduğu bir listeyle gelebileceğini söylemek istedi. "Komada olmak" ve "Kendi gözlerini oymak" listenin en üstüne yakındı. Böyle bir yemek doğum gününü geçirmek için bir seçenek değildi. Hiçbir günü geçirmek için bir seçenek değildi. Önceki rastgele kadın topluluğu bulma düşüncesi bu akşam için çok ama çok iyi bir fikirdi. Ama ilk olarak, kan. Sonra, içki. Yüce Tanrım, içkiye ihtiyacı vardı.
Kelimeler dudaklarının ucundaydı, Jill'in teklifini nazikçe reddedecekti. Kızın yüzünden, onun da bunu beklediğini görebiliyordu. Ama sonra, tuhaf bir berraklık anında, kızın yapmadığı bir şeyin farkına vardı. Geleceğimi tartışacağız, demişti. Hayır. Onlar kıza geleceğini söyleyeceklerdi, biliyordu, nasıl bildiğini bilmese de biliyordu. Bir aydır prenses bile sayılmayan ve Lissa'nın tahtında oluşunun sebebi olan Jill'e ne olacağı konusunda bir çok spekülasyon vardı.
Birinin sonunda karar verdiğini fark etti. Grup kararını vermişti. Adrian ne olduğundan emin değildi fakat bu akşamki manzarayı neredeyse mükemmel olarak hayal edebiliyordu. Jill'in annesi ve üvey babası - hiç şüphesiz onun dostluğunu kazanmak için oradaydılar, başka türlü gelemezlerdi -, Lissa kendi deneyimli ve krallara layık yoluyla haberleri iletirken sessizce başlarını sallayacaklardı. Ve Rose... Rose çok iyi başardığı üzere gerilimi yumuşatmak, gülümsemek ve espri yapmak, Jill'e, her ne planlıyorlarsa bunun harika ve inanılmaz olduğunu söylemek için orada olurdu.
Jill böyle bir grupla başa çıkamazdı. Adrian bile böyle bir grupla başa çıkamazdı. Ancak tam olarak anlamadığı bir nedenden dolayı, Jill'in böyle bir şeyle tek başına burun buruna gelmesine izin vermeyeceğine karar verdi. Belki de hala sarhoştu ve bu yüzden farkına varamamıştı. "Yemek saat kaçta?" diye sordu.
Jill, Adrian kelimeleri söylerken duyduklarından ötürü hayrete düşmüştü. Kekeleyerek saati ve yeri söyledi ve Adrian orada olacağına söz verdi. Sonra yanından ayrıldı, yüzü ışık saçıyordu ve Adrian kendini neyin içine attığını merak etti. Burnundan soluyarak uzaklaştı, verdiği kararın bir önemi yoktu. Aptalca kararlarla dolu bir hayatta bir tanesinin daha ne önemi vardı ki? Yemeğe gidecekti. Şimdi olduğundan daha acınası bir duruma düşmemesi için Jill'e yardım edecekti.
Ama önce, kan. Sonra, içki. Ve muhtemelen bir içki daha.